| Kamera Dworzec Łódź Fabryczna, Monitoring |
Data: 14 stycznia 2013 |
| Wstęp: |
 |
| Zawartość: |
|
Monitoring Łódź
Za pomocą kamery możemy obserwować prace postępujące przy budowie Nowego Centrum Łodzi. Czyli Nowoczesnego Dworca Łódź Fabryczna oraz EC-1.
EC-1 pierwsza Elektrociepłownia w łodzi. Po latach wyłączenia z użytkowania uzyska nowy blask.
Od strony zachodniej znajdziemy interaktywne centrum nauki i techniki.
EC-1 Południe to budynek dawnych warsztatów elektrycznych. Od 2008 jest siedzibą studia animacji Se-Ma-For oraz Muzeum Bajki.
W części wschodniej znajdziemy pomieszczenia poświęcone celą kulturalno-artystycznym.
Doworzec Łódź Fabryczna
Linia kolejowa z Łodzi do Koluszek i dworzec Łódź – Fabryczna jednoznacznie kojarzą się z rozwojem przemysłowym Łodzi. Do czasu powstania kolei wyprodukowane towary, ale i surowce oraz węgiel potrzebny w kotłowniach łódzkich fabryk transportowane były drogą do Rokicin, czyli do najbliższego przystanku kolejowego. Można sobie wyobrazić tabory wozów konnych, sunące powoli w kurzu i od razu odpowiedzieć na pytanie, gdzie było wąskie gardło łódzkiego przemysłu. Transport konny należał do innej epoki i nie mógł obsłużyć wzrastającego obrotu towarowego oraz zapewnić terminowości dostaw. Podnosił również koszty produkcji w stosunku do ośrodków przemysłowych korzystających z transportu kolejowego.
Kalendarium kolejowe
- W 1858 roku grupa łódzkich przemysłowców podejmuje inicjatywę połączenia Łodzi z linią Kolei Warszawsko - Wiedeńskiej. Proponowano budowę linii Rokiciny - Łódź – Ozorków – Łęczyca - Kutno - Krośniewice, gdzie dalej byłoby połączenie z koleją warszawsko-bydgoską. Projekt uwzględniał interesy głównych ośrodków przemysłu włókienniczego w okręgu łódzkim i ponadto łączył je z Zagłębiem Dąbrowskim i Śląskiem. Projektowi sprzeciwił się m.in. L. Geyer wysuwając korzystny tylko dla Łodzi wariant połączenia ze stacją Baby (przez Rudę, Rzgów i Tuszyn). Dodatkowo oponowali przeciwko temu wojskowi rosyjscy, którzy obszar Królestwa Polskiego traktowali, jako przyszły teren działań wojennych i sprzeciwiali się budowie infrastruktury kolejowej. Łódzkimi planami zainteresowało się Towarzystwo Akcjonariuszy Drogi Żelaznej Warszawsko - Wiedeńskiej, ale skończyło się na zwołaniu kilku konferencji.
- Po zaangażowaniu się w sprawę Karola Scheiblera i finansistów warszawskich na czele z bankierem Janem Blochem (współfinansował inwestycje kolejowe w całej Rosji) sprawa ruszyła z miejsca. Ostatecznie po wieloletnich zabiegach burżuazji łódzkiej – wydany został ukaz carski (30 lipca 1865 r.) zezwalający na budowę linii kolejowej Łódź – Koluszki. Powstałe Towarzystwo Drogi Żelaznej Fabryczno-Łódzkiej otrzymało koncesję na eksploatację linii na 75 lat. Później miała się ona stać własnością państwa. Do spółki weszło trzech bankierów warszawskich (J. Bloch, M. Rosen i E. Frankenstein) oraz czterech przedsiębiorców (A. Jabłkowski, A. Repphan, M. Mamroth, i K. Scheibler). Linia kolejowa została zbudowana w całości przez kapitał krajowy. Przemysł łódzki finansował ją w 52,5 proc.
- Kolej wybudowano w rekordowym czasie trzech miesięcy od dnia uzyskania koncesji. Koszt budowy wyniósł 1 528 800 rb.s., jedną wiorstę (ok. 1077 m) wyceniono na 58 000 tys. rb.s. przy średniej dla Królestwa 60 000 tys. Linię budowało 2400 robotników, kierowanych przez inżynierów: Franciszka Grabowskiego, Antoniego Łukaszewskiego i Teodora Schlesingera.
- Tory kolejowe sięgały ulicy Dzikiej (obecnie ul. Sienkiewicza) i tutaj znajdował się budynek stacyjny. Rada Miejska rekomendowała postawienie solidnego budynku dworcowego „na wprost ulicy Przejazd, na plantach miejskich, pomiędzy ulicą Targową a miejskim zagajnikiem”. Ostatecznie budynki dworcowe, według projektu Adolfa Schimmelpfeniga wzniesiono za ulicą Widzewską (obecnie ul. Kilińskiego). Dworzec w tym czasie stanowił zespół bezstylowych murowanych budynków. Z biegiem czasu dobudowywano magazyny, wieżę ciśnień, parowozownię. Stację towarową ulokowano po południowej stronie torów. Na ulicach Składowej i Węglowej znajdowały się składy węglowe – podstawowego paliwa w kotłowniach łódzkich fabryk.
- W 1868 roku poszerzono dworzec o trzykondygnacyjny budynek biurowy. Znajdowały się tam pomieszczenia dyrekcji oraz „sala pasażerska trzeciej klasy”.
- Podczas I wojny światowej dworzec Łódź – Fabryczna został podpalony przez Niemców. Zniszczono również wiele urządzeń kolejowych wysadzając je w powietrze. Po wojnie, w wyniku umowy notarialnej, urządzenia dworcowe zostały przejęte przez PKP. Również ta firma dokonała powojennych napraw i remontu budynku dworcowego. Uzyskał on wtedy swój ostateczny kształt.
http://www.dworzec.lodz.pl/pl/stream
| Dodatkowe informacje: |
|
|
Aby uzyskać więcej informacji kliknij w link: Kamera online. |
| Statystyka: |
|
| Przeglądano: 4202 |
| Ilość komentarzy: 0 |
|
|
|
|
|
|
|
